Het verwonderatelier

"Een week geleden in een park in Amsterdam
Had zij haar leven overzien en schrok zich lam
Zij was een vrouw wiens leven nu al was bepaald
En van al haar meisjesdromen
Was alleen het oud worden gehaald
Oh, oh, oh, even rustig ademhalen"

(Vrije interpretatie: Het regent zonnestralen van Acda en de Munnik)

Je hoort een liedje op de radio en denkt: "Shit, dit gaat over mij!"
Je laat je zakken en denkt terug aan vroeger toen de wereld nog aan je voeten lag.  Toen je nog alles kon worden wat je wilde.  Je zou gaan reizen,  de wereld verbeteren, misschien later wat kinderen krijgen en in ieder geval nooit zo worden als je ouders. 
En blijkbaar is het nu later. En vind je je sleutels in de besteklade of je telefoon in de koelkast, terwijl je als een kip zonder kop door het huis rent en je hart tekeer gaat als een malle.

Herken je dit? Het gevoel dat je niet meer aan jezelf toe komt? 

Je hebt de hele week gewerkt. Op je enige vrije dag ben je aan het poetsen en opruimen tot je de kinderen op kan halen. Eigenlijk had je nog even iets voor jezelf willen doen, maar je kan niet rustig zitten zolang de afwas er nog staat. Tussendoor doe je nog even snel boodschappen.

De kinderen komen thuis, gooien hun spullen in de hoek van de keuken, pakken iets te drinken en vertrekken naar hun kamer. Je staat in de keuken zonder inspiratie voor het avondeten. Het moet gezond zijn, maar ze moeten het wel lusten. 

's Avonds plof je op de bank naast je partner. De televisie staat al aan. Misschien overleg je nog even wie morgen de kinderen naar school brengt en dan is de aandacht alweer op het scherm gericht. Je moet denken aan een regel uit een liedje van Stef Bos .  Je vraagt je af wat je die dag nou allemaal gedaan hebt. Vroeger toen je klein was, dacht je na over later. Nu is het later en wordt je dag bepaald door de agenda van het werk en de mensen om je heen.

Op je werk heb je ook er last van.  Het kost je steeds meer moeite om 's ochtends op de fiets te stappen. Onderweg draai je jet liefste om. Het lijkt alsof je geen deel meer uitmaakt van de organisatie. Je hoort jezelf en je collega's klagen en jij bent niet in de positie om het op te lossen. Zitten ze daar eigenlijk wel op te wachten? Je doet je werk, maar het geeft je geen voldoening meer. Alles waar je op je werk energie in stopt, lijkt nauwelijks iets op te leveren. En daar wordt nog genoegen mee genomen ook. 

In gesprekken met andere mensen gaat het over koetjes en kalfjes. Je probeert aan het haken, maar schaamt je bijna omdat je het soms zo oppervlakkig vindt. Soms komt de politiek om de hoek kijken en word je getriggerd. Maar durf je wel te zeggen wat je denkt? Dadelijk verklaren ze je voor gek. Slechts bij een enkele vriendin ga je de diepte in en ga je aan. Een verademing. Even opladen.

Steeds vaker betrap je jezelf erop dat je wel eens een potje zou willen janken. Maar dat is natuurlijk niet de bedoeling. Dus je stopt het weg, plakt een lach op je gezicht en je gaat weer door. Maar langzaam aan raak je steeds vaker teleurgesteld in jezelf (en vaak ook in de mensen om je heen). Je voelt een verlangen naar iets anders, iets nieuws. Zien mensen nou echt niet dat het niet goed met je gaat? Hele gesprekken voer je in je eigen hoofd, hele analyses laat je erop los. In plaats van om hulp te vragen, ga je nog harder werken, sporten, poetsen. De spanning in je lijf loopt op, je hebt meer last van hoofdpijn, stemmingswisselingen en huilbuien. Thuis is er vaker ruzie en op het werk loop je helemaal vast. Je hoort jezelf steeds vaker mopperen en zelfs een keer tegen de kinderen schreeuwen. Jij die zo van harmonie en vriendelijkheid houdt. En dan opeens lig je 's avonds in bed en stel je jezelf de vraag: "Wil ik de komende veertig jaar wel zo verder leven?"