Daar lag ze dan in mijn armen. Tien minuten oud. In mijn hele leven heb ik nooit geweten dat ik zo veel liefde kon voelen. Nooit eerder was het genoeg geweest om nergens aan te denken en alleen maar te kijken. Mijn dochter zorgde er met haar aanwezigheid voor dat mijn brein alleen nog maar het gelukshormoon produceerde. Op dat moment was ik ultiem gelukkig.

Vijf jaar later vroeg ik aan haar kleuterjuf of het gewoon was dat we elke avond in bed een uur aan het praten waren over levensvragen. Dat ze niet kon slapen ,omdat ze zich afvroeg wie er eerst dood zou gaan, zij of papa.
Zes jaar was ze toen ik bij de juf in groep drie aangaf dat ze in haar hoofd zo boos werd, als de uitleg zo lang duurde terwijl ze het al snapte en dat ze er last van had als klasgenootjes de les verstoorden zonder dat de juf ingreep.
Zeven jaar was ze toen we lieten uitzoeken of er misschien sprake was van hoogbegaafdheid.

Mijn missie als moeder werd om zoveel mogelijk te weten te komen over hoogbegaafdheid. Ik ging boeken lezen over het onderwerp, volgde een opleiding, had gesprekken met de orthopedagoog. Alles om haar te kunnen helpen gelukkig te worden. Ik hield alles nauwlettend in de gaten en koppelde wat ik zag aan wat ik had geleerd (het heeft een hele tijd geduurd voor ik weer mijn dochter zag in plaats van de hoogbegaafdheid, sorry schat). Ondertussen zat ik zelf huilend bij de orthopedagoog, omdat ik me zo’n slechte moeder voelde. Ik was zo bang dat ze buiten de groep zou vallen en ongelukkig zou worden en ik nam de verantwoordelijkheid op me om er alles aan te doen om dit te voorkomen. Uiteindelijk bleek het een angst die meer over mezelf ging dan over haar. Het onderzoek bij mijn dochter bleek het begin te zijn van een zoektocht die vooral over mezelf zou gaan.

Pas toen ik mezelf toestond om in overweging te nemen dat er ook bij mij sprake zou kunnen zijn van hoogbegaafdheid, leek alles op zijn plek te vallen. Opeens kreeg ik zicht op mijn manier van denken en zag ik de potentie. Ik kwam in contact met andere hoogbegaafden en het voelde als thuiskomen. Ik omschreef het als volgt aan twee goede vriendinnen: “Het voelt alsof we precies op dezelfde frequentie zitten. Of ik eindelijk iemand kan zijn van wie alleen ik wist  dat ze bestond.”
Ik hoefde me niet meer in te houden, ik kreeg nieuwe energie, ik durfde meer van mezelf te laten zien, ik hoefde niet te concurreren en ik durfde weer te voelen. Ik heb zo hard gehuild toen ik het liedje “Ik hou van mij” van Harrie Jekkers te horen kreeg. Ik durf oprecht te zeggen dat ik op dat moment verliefd werd op mezelf.

Ik denk dat als er iemand  in mijn hoofd had kunnen kijken en had gezien hoe ik na al die jaren op zoek was naar voldoening en rust, hoe hoog ik de lat legde voor mezelf (en nooit het gevoel had daar aan te voldoen), hoe mijn kritische houding niet bedoeld was als kritiek, maar vanuit liefde en betrokkenheid, hoe groot mijn behoefte was om beter te maken wat niet goed voelde en hoe graag ik echt ergens bij wilde horen, dat die persoon pas dan besefte hoe intens het is om mij te zijn.
Als iemand me eerder had verteld dat hoogbegaafdheid niet gaat over de hoogste punten halen, maar over een andere manier van denken, leren en inzichten, dan had ik me misschien minder dom gevoeld.
Als ik eerder in contact gekomen was met mensen waarvan hun hoofd hetzelfde werkt als dat van mij, dan had ik me misschien minder eenzaam gevoeld.
En als iemand me had geleerd om te gaan met een overactief brein dat de hele dag aan staat en bezig is met analyseren, dan had ik misschien meer zelfliefde gehad.

Maar het verleden kan ik niet veranderen. En ik neem niemand iets kwalijk. Het is aan mij wat ik er mee ga doen.
Ik heb negentien jaar voor een klas met pubers gestaan. Bij deze bied ik mijn excuses aan aan elke leerling die mee moest in een systeem dat niet bij hem of haar paste. Die aan zichzelf is gaan twijfelen, omdat hij of zij niet mee kon om wat voor reden dan ook. Die naar school ging met de gedachte dat er iets mis was met hem (of haar). Die zich is gaan aanpassen of negatief gedrag is gaan vertonen, omdat men te weinig oog had voor wat er aan de binnenkant gebeurde.
(Hierbij wil ik benadrukken hoe hard er in het onderwijs gewerkt wordt en met hoeveel passie leerkrachten elke dag weer hun uiterste best doen voor de kinderen van anderen)

Als je me zou kennen, dan weet je

- Als je me naar mijn mening vraagt, dan ga ik los. (Ik vind het bijvoorbeeld echt superstom dat je bij de Lidl weer knuffels kunt sparen, want de kamer van de kinderen puilt uit, het is superslecht voor het milieu, na een tijdje zijn ze ze toch weer beu en ja ik snap de marketinggedachte, maar zorg gewoon dat je spullen zo goed zijn dat mensen om die reden naar je winkel komen. Maar dat terzijde)

- Ik vind eigenlijk dat ik altijd gelijk heb, maar als je me kunt overtuigen van het tegendeel ben ik ook ALTIJD bereid om mijn mening bij te stellen

- Ik heb een diploma natuurvoeding, omdat ik gezonde voeding echt heel belangrijk vind. Maar de echte reden dat ik zo min mogelijk  koekjes of snoepjes koop, is dat ik ze dan allemaal in één keer op eet, omdat ik niet zo'n goede zelfbeheersing heb. (En tegen mijn kinderen zeg ik altijd dat ze er maar eentje mogen, erg he?)

- Ik ben dol op liefdesverhalen die goed aflopen. Ik lees vaak de eerste bladzijdes en dan even het einde van het boek voordat ik verder lees. En dat is NIET gek, want hoe fijn is het om te weten dat iets goed afloopt? En hoe fijn is het als je je tijdens het lezen mentaal kunt voorbereiden op de dood van de hoofdpersoon? (En dan alsnog moet huilen)

- Mijn zinnen zijn altijd te lang, omdat ik echt heel graag wil dat anderen precies, maar dan ook precies begrijpen wat ik bedoel. (En het liefst gebruik ik dan ook nog haakjes, omdat ik toch nog een klein detail of voorbeeld wil toevoegen)