Een kast vol kranten. Morgen is het oud nieuws. Maar hoe kan berichtgeving over oorlog en armoede ooit oud nieuws worden? Verandert de dag van morgen iets voor de mensen in oorlogsgebieden? Mogen hun verhalen bij het oud papier belanden? Of zijn juist hun verhalen onze inspiratie om het anders te willen?
Ik lees geen kranten, ik kijk geen nieuws. Ik word er verdrietig van. Naïef misschien, maar naast dat ik denk dat het vaak eenzijdige berichtgeving is, biedt het me weinig hoop voor de toekomst. Een toekomst waarin mijn kinderen mogen opgroeien. Liever voer ik het gesprek met ze en leer ik ze zelf na te denken en dingen vanuit verschillende perspectieven te zien.
Ik heb een kunstwerk voor ogen waar ik de krant van gisteren gebruik als hoop voor morgen.
Een jaar lang vouw ik uit elke krant van die dag een kraanvogel. Een jaar lang een moment om stil te staan bij wat ik heb en waar ik dankbaar voor mag zijn in tegenstelling tot sommige anderen op deze wereld. Een jaar lang om iets te laten groeien als je er tijd en moeite in durft te stoppen. Iets wat we vaker zouden mogen doen.
Reactie plaatsen
Reacties