Ik werd uitgenodigd voor een verjaardag. Dit keer geen gewone verjaardag, maar in een yurt op een retreat terrein met zeven andere vrouwen, waarvan ik er maar eentje kende, de jarige.

Och wat was het koud. Maar het was droog. En het was december, dus kou mocht.

Vorig jaar ben ik met mijn kinderen naar het Discoverymuseum geweest in Kerkrade (een eind rijden, maar wel een aanrader).

Martijn Christianskunstenaar die nooit binnen de lijntjes heeft gekleurd & Anneloes Theunisse die er in haar verwonderatelier van droomt om vaker buiten de lijntjes te kleurengaan samenwerken in een avond waarin je jezelf mag laten zien en waarin je groots mag denken en groots mag dromenpuur, eerlijk, kwetsbaar, luchtig, persoonlijk en met humorlaat je nieuwsgierigheid het winnen van de twijfel

Vandaag sprak ik een moeder die bij haar zoontje een IQ test had laten afnemen.

Daar stond het dan. Zwart op wit. Of in dit geval zwart op een wit scherm.

Wat ik altijd lastig heb gevonden toen ik voor de klas stond, was de leerstof zo te brengen dat de leerlingen het gevoel hadden er iets aan te hebben. Ik weet niet wie er een grotere hekel had aan werkwoordspelling. De leerlingen of ik. Want ik wist dat dit mijn minst succesvolle en vooral niet effectieve lessen waren.

Ik stond vandaag in de moestuin onze tomaten te bewonderen en moest denken aan een deelneemster en oud collega van de workshop deze week.

Al een hele tijd heb ik een idee in mijn hoofd, waarvan ik denk dat het mij en een grote groep mensen (jong en oud) goed zou doen."Slowstartmomenten". Mijn zus staat gewoon een uur eerder op om in alle rust en stilte haar kopje koffie te drinken voor iedereen wakker wordt, maar op de één of andere manier lukt mij dit niet en sta ik direct in de aan-stand (want als ik deze was nu aanzet, dan is hij precies klaar voordat ik aan het werk ga). Terwijl ik weet hoe fijn het is om rustmomenten in te bouwen in de dag.

Wie mij een beetje kent, weet dat ik echt doodsbang (of in ieder geval heeeeeeeel bang) ben voor wormen. Een irreële angst, ik weet het. Maar het is al jaren zo. Het zit tussen mijn oren. En ook dat weet ik.

Geluk, wat is dat? Eigenlijk zolang ik me kan heugen ben ik wel op zoek naar iets. Wat dat iets is, is me nog steeds niet helemaal helder. Soms denk ik het gevonden te hebben en krijg ik weer wat rust in mijn hoofd, maar na een tijdje begint het toch weer te kriebelen (en eerlijk is eerlijk ook een beetje te malen).

Dertig jaar jong, verschillende baantjes achter de rug. Ik vroeg hem hoe hij erbij gekomen was om glas in lood te gaan maken. En zijn antwoord was heel eenvoudig. Van zijn valkuil zijn kracht maken. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was.