Wat ik altijd lastig heb gevonden toen ik voor de klas stond, was de leerstof zo te brengen dat de leerlingen het gevoel hadden er iets aan te hebben. Ik weet niet wie er een grotere hekel had aan werkwoordspelling. De leerlingen of ik. Want ik wist dat dit mijn minst succesvolle en vooral niet effectieve lessen waren.
Net sprak ik een moeder van een intelligente jongen met ADHD. Hij had uitgerekend 5 uur per dag te moeten zitten in de klas. De juf had uitgelegd dat hij het zo niet moest zien, want ze mochten toch lopen. Maar dat was niet wat hij wilde. Hij wilde die boom in die op het schoolplein stond.
Ondertussen was hij zo bezig met het proberen stil te zitten en het vasthouden van zijn aandacht tijdens dictee, dat hij na schooltijd zo moe was, dat hij geen energie meer over had om in die boom te klimmen.
Moeten we soms niet de (spellings)regels een beetje aan ons laars lappen en vaker die boom in om te zien wat voor een wereld er nog meer te ontdekken is?
Reactie plaatsen
Reacties