Dertig jaar jong, verschillende baantjes achter de rug. Ik vroeg hem hoe hij erbij gekomen was om glas in lood te gaan maken. En zijn antwoord was heel eenvoudig. Van zijn valkuil zijn kracht maken. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was.
Waar perfectionisme soms een vervelende bijsmaak kan hebben, is het bij het werken met glas in lood een noodzaak. Alles moet op de halve millimeter nauwkeurig kloppen. Dus waar iets op de ene plek een belemmering kan zijn, kan het op de juiste plek ervoor zorgen dat je boven jezelf uit kunt stijgen. Het heeft mij minstens tien jaar langer gekost om me dat te realiseren, maar het is zeker iets wat ik mijn kinderen hoop mee te geven. We moeten rekening houden met elkaar, maar niet ten koste van onszelf. Als je kwaliteiten niet worden gezien, wordt het misschien tijd om ander publiek te zoeken.
Reactie plaatsen
Reacties